Τσαρλς Μπουκόφσκι
Ο έρωτας, ο θάνατος, τα ποτά, τα τσιγάρα, οι άγριες νύχτες, το πάθος, τα έντονα συναισθήματα, τα ουρλιαχτά ενός ασυμβίβαστου... Ένας Μπουκόφσκι στα καλύτερά του, ένας Μπουκόφσκι μοναδικός, σοφός, παντοτινά νέος, αγέρωχος ακόμα και την ώρα του θανάτου του. Γράφει ακατάπαυστα, σηκώνει το ποτήρι του και πίνει «αυτό το τελευταίο για όλους εσάς / και για μένα/ κι είμαι νέος όσο κι η φωτιά που / καίει ακόμα»..."Γυναίκες" Τσαρλς Μπουκόφσκι
Τελείωσα το βιβλίο του Μπουκόφσκι γύρω στις 4 τα ξημερώματα και σηκώθηκα απ το κρεβάτι για να κάνω ένα τσιγάρο. Σαν να είχα κάνει δυνατό σεξ ένοιωθα. Με συνεπήρε εντελώς.
"Γυναίκες" Ο Τσινάσκι του Μπουκόφσκι μου θύμισε τον Ζορμπά του Καζαντζάκη. Κοινό τους σημείο, το πήδημα κάθε θυληκού που βρίσκεται στον δρόμο τους. Η διαφορά τους, ο μεν Ζορμπάς αγαπούσε όλες τις γυναίκες που πηδούσε (κι αυτές που δεν πηδούσε αρκεί να ήξερε οτι μπορεί) τις έκανε να νοιώθουν Θεές, μοναδικές, μοιραίες. Ο Τσινάσκι απλώς πηδούσε, κάτι σαν υποχρέωση στο πέος του, και για όλη την ώρα που διαρκούσε το πήδημα τις έκανε να νοιώθουν Θεές, αλλά μόνο για το συγκεκριμένο διάστημα. Ο Ζορμπάς έλεγε και ψέμματα απο εκείνα που τα ξέρεις απ την αρχή αλλά, θέλεις να τα ακούσεις για να νοιώσεις καλύτερα. Ο Τσινάσκι ήταν ειλικρινής μέχρι αηδίας... και νομίζω πως αυτό ήταν που μου άρεσε περισσότερο.
Οι ειλικρινείς άνθρωποι αυτού του κόσμου είναι οι δικοί μου προσωπικοί ήρωες. Δεν φοβούνται να πουν αυτά που έχουν στο κεφάλι τους σε κανέναν. Απλά ανοίγουν το στόμα τους και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Εύχομαι μια μέρα να τους φτάσω κι εγώ. Κάποιος πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος, μου είπε κάποτε πως έχω αφοπλιστική ειλικρίνια και, αυτό νομίζω ήταν απο τα πιο όμορφα κοπλιμέντα που μου έχουν κάνει ποτέ στα 27 μου χρόνια.
Η ειλικρίνια είναι αρετή.
Η ειλικρίνια πολλές φορές τρομάζει, πονάει και σχεδόν πάντα στοιχίζει ακριβά. Είναι το μοναδικό ρίσκο που παίρνεις όταν αποφασίζεις να είσαι ειλικρινής. Χρειάζεται γερό στομάχι για να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες της. Όμως υπάρχουν και οι φορές που δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Η αλήθεια σε πνίγει και πρέπει να την βγάλεις απο μέσα σου γιατί διαφορετικά θα σκάσεις, θα τρελαθείς. Εκεί φαίνεται τι αντέχει ο καθένας μας. Εγώ , εσύ, ο διπλανός σου... Την στιγμή της αλήθειας που τρομάζει και πονάει. Αυτή τη κομβική στιγμή που, ή όλα θα γκρεμιστούν ή όλα θα αποκτήσουν μοναδική και ξεχωριστή λάμψη.
Και για μένα προσωπικά,
δεν μου φτάνει τίποτα λιγότερο
απο αφοπλιστική ειλικρίνια
χωρίς φοβο
και με πολύ πάθος.«Η δημοκρατία δεν αποδίδει / ο χριστιανισμός δεν αποδίδει / ούτε η αθεϊα / τίποτα δεν αποδίδει εκτός απ’ το όπλο / και τον άνδρα πάνω του...» Οι αιώνες αλλάζουν κι οι άνθρωποι παραμένουν ίδιοι, αμετανόητοι, γράφει πικρά με την αιρετική του πένα «δεν καταλαβαίνουν ότι / είναι τόσο λίγος / ο χρόνος / για τον καθένα μας / σ’ αυτήν την παράξενη / ζωή για να προλάβουμε να / ολοκληρωθούμε; / κι ότι το να σπαταλάμε / τη ζωή μας / έτσι / είναι σχεδόν / ασυγχώρητο; / κι ότι / δεν υπάρχει / ποτέ / τρόπος / ν’ ανακτήσουμε / όσα θα / χαθούν μ’ αυτόν τον τρόπο / για πάντα;»...
"Γυναίκες" Ο Τσινάσκι του Μπουκόφσκι μου θύμισε τον Ζορμπά του Καζαντζάκη. Κοινό τους σημείο, το πήδημα κάθε θυληκού που βρίσκεται στον δρόμο τους. Η διαφορά τους, ο μεν Ζορμπάς αγαπούσε όλες τις γυναίκες που πηδούσε (κι αυτές που δεν πηδούσε αρκεί να ήξερε οτι μπορεί) τις έκανε να νοιώθουν Θεές, μοναδικές, μοιραίες. Ο Τσινάσκι απλώς πηδούσε, κάτι σαν υποχρέωση στο πέος του, και για όλη την ώρα που διαρκούσε το πήδημα τις έκανε να νοιώθουν Θεές, αλλά μόνο για το συγκεκριμένο διάστημα. Ο Ζορμπάς έλεγε και ψέμματα απο εκείνα που τα ξέρεις απ την αρχή αλλά, θέλεις να τα ακούσεις για να νοιώσεις καλύτερα. Ο Τσινάσκι ήταν ειλικρινής μέχρι αηδίας... και νομίζω πως αυτό ήταν που μου άρεσε περισσότερο.
Οι ειλικρινείς άνθρωποι αυτού του κόσμου είναι οι δικοί μου προσωπικοί ήρωες. Δεν φοβούνται να πουν αυτά που έχουν στο κεφάλι τους σε κανέναν. Απλά ανοίγουν το στόμα τους και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Εύχομαι μια μέρα να τους φτάσω κι εγώ. Κάποιος πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος, μου είπε κάποτε πως έχω αφοπλιστική ειλικρίνια και, αυτό νομίζω ήταν απο τα πιο όμορφα κοπλιμέντα που μου έχουν κάνει ποτέ στα 27 μου χρόνια.
Η ειλικρίνια είναι αρετή.
Η ειλικρίνια πολλές φορές τρομάζει, πονάει και σχεδόν πάντα στοιχίζει ακριβά. Είναι το μοναδικό ρίσκο που παίρνεις όταν αποφασίζεις να είσαι ειλικρινής. Χρειάζεται γερό στομάχι για να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες της. Όμως υπάρχουν και οι φορές που δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Η αλήθεια σε πνίγει και πρέπει να την βγάλεις απο μέσα σου γιατί διαφορετικά θα σκάσεις, θα τρελαθείς. Εκεί φαίνεται τι αντέχει ο καθένας μας. Εγώ , εσύ, ο διπλανός σου... Την στιγμή της αλήθειας που τρομάζει και πονάει. Αυτή τη κομβική στιγμή που, ή όλα θα γκρεμιστούν ή όλα θα αποκτήσουν μοναδική και ξεχωριστή λάμψη.
Και για μένα προσωπικά,
δεν μου φτάνει τίποτα λιγότερο
απο αφοπλιστική ειλικρίνια
χωρίς φοβο
και με πολύ πάθος.«Η δημοκρατία δεν αποδίδει / ο χριστιανισμός δεν αποδίδει / ούτε η αθεϊα / τίποτα δεν αποδίδει εκτός απ’ το όπλο / και τον άνδρα πάνω του...» Οι αιώνες αλλάζουν κι οι άνθρωποι παραμένουν ίδιοι, αμετανόητοι, γράφει πικρά με την αιρετική του πένα «δεν καταλαβαίνουν ότι / είναι τόσο λίγος / ο χρόνος / για τον καθένα μας / σ’ αυτήν την παράξενη / ζωή για να προλάβουμε να / ολοκληρωθούμε; / κι ότι το να σπαταλάμε / τη ζωή μας / έτσι / είναι σχεδόν / ασυγχώρητο; / κι ότι / δεν υπάρχει / ποτέ / τρόπος / ν’ ανακτήσουμε / όσα θα / χαθούν μ’ αυτόν τον τρόπο / για πάντα;»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου