INTO THE NIGHT

Πρωτη φορά διάβασα Bukowski νομιζω στα δεκαέξι ή δεκαεπτά. Καλοκαιρι. Ζέστη. Το να είσαι έφηβος και να διαβάζεις υπό αυτές τις συνθήκες για κάποιον που δέχεται ημερησίως δέκα και βάλε ερωτικά γράμματα απο γυναίκες, πλησιάζει τα όρια του σαδισμού…. Φυσικά δεν μπόρεσα τότε να εκτιμήσω την λογοτεχνική αξία του Μπουκόφσκι, αλλά άρχισα να σκέφτομαι μήπως θα έπρεπε να γίνω και εγώ ταχυδρόμος….

Μεγαλώνοντας επέστρεψα στα βιβλία του πολλές φορές, ιδίως στα πεζά. Για κάποιο λόγο ο Χένρι Τσινάσκι (ο Χανκ, ο αυτοβιογραφικός ήρωας του συγγραφέα) ήταν ένας χαρακτήρας που με έκανε να νοιώθω ασφάλεια - ότι μαλακία και να κάνεις στην ζωή πάντα υπάρχει ελπίδα να βγεις κερδισμένος στο τέλος… Επίσης με βοηθούσε να αισθάνομαι πολύ χαλαρά όταν προσπαθούσα να προσεγγίσω κανένα ωραίο κοριτσάκι - εδώ ο Τσινάσκι, γερο-ξουρας, μεθύστακας και ασχημομούρης έχει όποια γκόμενα θέλει, εγώ θα κωλώσω?

“There are a lot of lonely women out there, man. They look good, they just don’t connect. They’re sitting there all alone, going to work, coming home…it’s a big thing for ‘em to have some guy pop ‘em”